کتاب در انتظار آخرین اتوبوس

امروزه وقت و انرژی زیادی صرف می کنیم تا به مرگ فکر نکنیم. و کاملا طبق معنی تحت اللفظی مرگ، مرگ را آخرین اتفاقی می دانیم که باید با آن مواجه شویم. البته این در صورتی است که در لحظه ی مرگ به اندازه کافی هوشیار باشیم و بدانیم که زمان مرگمان فرا رسیده است، وگرنه در آن لحظه هم به آن فکر نخواهیم کرد و حتی اگر خودمان هم بخواهیم، باز شانس زیادی نداریم که بتوانیم ترک کردن صحنه ی زندگیمان را کنترل کنیم.

چون این طور که به نظر می رسد، امروزه مرگ و مردن شدیدا تحت کنترل پزشکان است. و مدارک زیادی در دست است که ثابت می کند ما مرگ را نه به عنوان یک دوست که باید به او خوشامد بگوییم، بلکه به عنوان دشمنی در نظر می گیریم که باید در برابرش مقاومت کنیم، و با این کار، پایانی تلخ تر از آنچه هست را برای خود رقم می زنیم.

و در پایان نمایش زندگی، به جای اینکه شاهد پایین آمدن باشکوه پرده ها روی صحنه باشیم، احساسی همچون یک شکست خورده و بازنده را خواهیم داشت. این چیزی است که همیشه در وصیت نامه ها و دست نوشته های گذشتگان نیز به چشم می خورد.