معمای آقای ریپلی

به گفته منتقد ضمیمه ادبی تایمز، هنر پاتریشیا های اسمیت در این است که با مهارت تمام طرح و شخصیت سازی و سبک را در هم می آمیزد و داستان جنایی در اصل به ‹‹ابزاری برای افشا و وارسی ژرفترین علایق و مشغله ذهنیش›› بدل می شود. از مضامین مورد علاقه او چگونگی احساس گناه است و نیز رابطه ای که بیشتر هم زیستی میان دو نفر است (تقریبا همیشه دو مرد) که هم به سوی هم جذب می شوند و هم هم دیگر را دفع می کنند. رمان های پاتریشا های اسمیت عمدتا با تحلیل روان های رنجور سر و کار دارند تحلیلی که از تصویری کم رنگ از شخصیت روان رنجور آغاز می شود تا رنگ های تیره و دهشت انگیز اسکیزوفرنی پیش می رود.