عرفان شیعی

سیدحیدر آملی از سرسلسله داران حکیمانی است که اندیشه آنها در ورطه ای میان شهود عرفانی و تعقل فلسفی در حرکت است. او در آثار خود با وصل کردن صحیفه پر نقش اندیشه اش به چشمه فیاض و منبع لایزال تعالیم شیعی، می کوشد به این عالم صورت و پیکری بخشد که قابل فهمش کند. پس در ادامه سنت حکیمان ایرانی، قیامت را حادثه ای می داند که در روح واقع می شود و عالم مثال را هم به عنوان جایگاه «اجسام لطیفه» در میان دو عالم محسوس و معقول در نظر می گیرد؛ و بی سبب نیست که آثارش را برآمده از روح آیینه گونی می توان یافت که انعکاس دهنده سلسله مراتب هستی است؛ روحی که از ادراکات حسی درگذشته و پس از ترقی به مراتب خیال و فهم و تعقل، با عروج به عالم ملکوت و بهره گیری از عالم جبروت، در بلندای مرتبه اش منزل گزیده است؛ بلندایی که تمامی عامل تجلی از آن هبوط کرده است.