کتاب یک شب فاصله

با عجله از اتاقم بیرون دویدم. توی آشپزخانه مامانم را دیدم که سرش را روی شانه ی «فریتز»، برادر بزرگترم، گذاشته بود و هق هق گریه می کرد. «فریتز» نگاهی به سر تا پای من انداخت و با حرکت سر به پنجره اشاره کرد، مبادا هنوز بیرون را ندیده باشم. با دست اشک هایم را پاک کردم و از پشت مامانم را بغل کردم. شاید او به من نیازی نداشت، اما در آن لحظه من خیلی به او احتیاج داشتم.

دوتا افسر پلیس توی ماشین بودند. من سر جایم خشکم زد. «فریتز» فوری سرش را بلند کرد، از جایش پرید و ایستاد. نگاهش کردم. یعنی باید در می رفتیم؟ به کجا؟ «فریتز» خیلی کوتاه گفت: «کارت رو بکن. وایستا روشون رو که اون ور کردن، فرغون رو خالی کن. ولی بذار ملحفه شستنت رو ببینن. وانمود کن همه چی عادیه. ما داریم کشاورزی می کنیم. همین.»

نگاهم به «فریتز» بود و منتظر شنیدن جواب بودم. او حدود شش سال از من بزرگتر بود و بعد از پدرم، فهمیده ترین کسی بود که می شناختم. اگر مامانم جوابی نداشت، حتما او داشت. اما تنها کاری که از دستش برآمد این بود که شانه بالا بیندازد و مامانم را، که حالا صدای گریه اش بلندتر شده بود، محکم تر بغل بگیرد. به علاوه، من تا همین جا هم بیشتر از آنچه که می خواستم، فهمیده بودم.