کتاب روی چرخ زندگی

یک جورهایی سخت است بنشینی و موقع خوردن لازانیای آماده ی استوفر، مسابقه ی کیک پزی بریتانیای کبیر” را تماشا کنی. لازانیا که مدتی در فریزر مانده، گوشه هایش خشک و سفت شده. اما مامان فقط همین قدر آشپزی می کند. می گوید دلش می خواهد این کار پیچیده را بگذارد به عهده ی من. البته حقیقت این است که حال و حوصله ندارد برای درست کردن چیزی تلاش کند که طرز پختش با دستور روی جعبه اش جور نیست.
تلویزیونمان آن قدر کهنه و فسقلی است که مجبورم دولا شوم تا بفهمم چرا مری بری” لبهایش را اینطوری غنچه کرده. شیرینی پزها دارند مافین انگلیسی درست می کنند و مری هم دارد به یکیشان که موهای قرمز دارد و خمیر کیکش به اندازه ی کافی پف نکرده، چپ چپ نگاه می کند. اگر من در این مسابقه شرکت می کردم، لازم نبود مری بهم بگوید چقدر طول می کشد تا مافین ها پف کنند.هر ابلهی که کتاب آشپزی بتی کراکره را داشته باشد یا بتواند در گوگل جست وجو کند، می داند باید آن قدر صبر کند تا خمیر مافین دوبرابر شود. با تکه پنیر خشکیده ی توی بشقابم بازی بازی می کنم و برای خودم خیال می بافم که اگر می شد نامه ای بفرستم آن طرف اقیانوس، در آن، چه می نوشتم.
خانم بری عزیزم!
شیرینی پز بسیار مشتاقی هستم که در تنسی زندگی می کنم و می خواهم بهتان بگویم که تک تک دستورهای آشپزی شما را دوست دارم؛ اما بیشتر از همه، عاشق «کیک کاپوچینو»ی شما هستم. یک بار آن را برای مادرم پختم و او هم گفت که دیگر نه قهوه برایش مزه ی همیشگی را دارد، نه کیک. فکر کنم داشت از کیکم تعریف می کرد. راستی! می شود از شما خواهش کنم فوت و فن پختن یک «کیک چای» محشر را به من بگویید؟ چون : اینجا فقط بیسکویت «شیر و کره» پیدا می شود…