کتاب خود- آگاهی هگلی

این کتاب با ارائه ترجمه جدیدی از فصل معروف چهارم (“خودآگاهی”) پدیدارشناسی روح، بینش های گسترده هگلی معاصر را منعکس می کند. شامل تفاسیر گسترده و همچنین مروری بر استقبال متفکران مهم قرن بیستمی مانند کوژو، هایدگر، سارتر، گادامر، باتای، دلوز، لاکان و هابرماس است.
علاقه به هگل از نظر تاریخی حول محور پدیدارشناسی روح بوده است. به ویژه فصل چهارم، از جمله «دیالکتیک ارباب-برده» مشهور هگل، بر فیلسوفان، نظریه پردازان سیاسی، روان شناسان اجتماعی، انسان شناسان فرهنگی و نظریه پردازان ادبی به طور یکسان تأثیر گذاشته است. هگل این فصل را با بحثی تأثیرگذار درباره نویسنده کتاب ماهیت «میل» انسان آغاز کرد و سپس رویارویی فرضی بین دو انسان پیش از جامعه را که درگیر مبارزه مرگ و زندگی برای شناخت هستند، توصیف کرد. از این مبارزه ای که به هویت خود منجر شد، اشکالی از آگاهی مانند ارباب و برده، رواق گرایی، شک گرایی و آنچه هگل از آن به عنوان «آگاهی ناخشنود» یاد می کرد، پدید آمد که او آن را الگوی مسیحیت اولیه می دانست. این اشکال آگاهی، به نوبه خود، توسط اشکال دیگر، جامع تر، فراتر رفته اند که در نهایت بالاترین جزئیات زندگی اجتماعی را منعکس می کنند. انگیزه این تغییرات پویا ناشی از تضادهای دیالکتیکی است که در ابتدایی ترین تصورات ما از شخصیت وجود دارد.