کتاب بابا لنگ دراز

خوشی های بزرگ زیاد مهم نیست، مهم این است که آدم بتواند با چیزهای کوچک خیلی خوش باشد. باباجون من رمز واقعی خوشبختی را کشف کردم و آن این است که باید برای حال زندگی کرد و اصلا نباید افسوس گذشته را خورد یا چشم به آینده داشت، بلکه باید از همین لحظه بهترین استفاده را برد. من می خواهم بعد از این، زندگی فشرده بکنم و هر ثانیه از زندگی ام را خوش باشم. می خواهم وقتی خوش هستم بدانم که خوش هستم.

باباجون آنقدر که تفریح ‎های دانشکده برای من ناراحت کننده است، درس‎ های آن مشکل نیست. بیشتر اوقات من نمی‎ فهمم دخترها چه می‎ گویند و برای چه می‎ خندند. شوخی ‎های آن ها مربوط به گذشته است که همه کس جز من در آن سهیم است. احساس می‎ کنم در این دنیا بیگانه هستم و زبان مردم را نمی فهمم. در اینجا کسی نمی ‎داند که من در یتیم‎ خانه بزرگ شده‎ ام. من به سالی گفتم که پدر و مادرم فوت کرده اند و یک آقای مسنی مرا به دانشکده فرستاده. نمی دانید چقدر دلم می خواهد مثل سایر دخترها باشم ولی خاطره ی «موسسه ی خیریه ی ژان گریر» که دورنمای دوران طفولیت من است، بزرگترین تفاوت بین من و آن هاست.

بابا لنگ دراز عزیزم! تمام دلخوشی دنیای من به این است که ندانی و دوستت بدارم. وقتی می فهمی و می دانی ام، چیزی درون دلم فرو می ریزد. چیزی شبیه غرور. بابا لنگ دراز عزیزم! لطفا گاهی خودت را به نفهمیدن بزن و بگذار دوستت بدارم. بعد از تو هیچکس الفبای روح و خطوط قلبم را نخواهد خواند. نمی گذارم… نمی خواهم… بابا لنگ دراز من! همین که هستی دوستت دارم، حتی سایه ات را که هرگز به آن نمی رسم.