تاریخ ایران مدرن

تحریرهایی موجز از کتاب تاریخ ایران مدرن

Ervand Abrahamian has done for Iran what de Tocqueville did for France, showing how the revolution continued the work of the ancient regime, through the ever increasing power of the state.

اروند آبراهامیان برای ایران چیزی را انجام داده است که توکویل برای فرانسه انجام داده، و نشان می دهد که چگونه انقلاب 1979 به خاطر قدرت روزافزون دولت، روش رژیم گذشته را ادامه داده است.

Edward Mortimer

Ervand Abrahamian’s authoritative overview of twentieth-century Iran fills a large gap in the literature of Iranian studies. His predilection for social analysis and class studies provides an original prism through which the reader gains fresh insights into the drama of the drawn-out conflict between traditional vested interests and growing state power. Drawing on a lifetime of research and writing, Abrahamian has produced a book that successfully combines erudition and original scholarship with accessibility. Specialists and general readers alike will benefit greatly from its reading.

بررسی معتبر اروند آبراهامیان در مورد ایران قرن بیستم شکاف زیادی را در ادبیات مطالعات ایران پر می کند. تحلیل اجتماعی و مطالعات طبقاتی او، منشوری را فراهم می کند که خواننده می تواند از طریق آن بینش تازه ای از درگیری بین قدرت در حال شکل گیری و مدعیان دیگر پیدا کند. متخصصان و خوانندگان عمومی از خواندن این کتاب به طور یکسان بهره مند خواهند شد.

Andrew Whitley

Abrahamian lucidly and objectively presents Iranian history, particularly the turbulant 20th century. The information contained in the book is truly incredible. Indespensible for anyone who genuinely desires to understand the roots of the theocracy that has taken over the country. Essential

آبراهامیان تاریخ ایران، بویژه آشفتگی قرن بیستم را، به وضوح ارائه می دهد. اطلاعات موجود در این کتاب واقعا باورنکردنی است. برای هر کسی که واقعا مایل به درک ریشه های دینداری است، ضروری است.

Choice

خلاصه های کوتاه از کتاب تاریخ ایران مدرن

هرگز نباید نقش حماقت در تاریخ را دست کم گرفت.

پادشاهی هایی که در تاریخ از آن ها یاد شده بر دو گونه اداره می شوند: یا به دست پادشاهی که مردم همه بندگان اویند و وزیرانش در سایه مرحمت او در اداره پادشاهی شرکت دارند، یا به دست شهریار و بزرگ زادگانی اداره می شود که جایگاه والای خویش را نه در سایه شهریار به دست آورده اند که از نیاکان شان به ارث برده اند. این بزرگ زادگان از خود ملک و رعیت دارند و رعایا ایشان خداوندگار خود می شناسند و به طبع به ایشان مهر می ورزند. اما در کشورهایی که به دست یک شهریار و بندگانش اداره می شود، شهریار را اقتدار بیشتری است، زیرا که در تمامی کشور همه سر سپرده اویند و دیگران را مردم به نام وزیر و دبیر می شناسند و مهری به ایشان ندارند. نمونه این دو گونه حکومت در روزگار ما پادشاهی ترک و پادشاهی فرانسه است. «نیکولو دی ماکیاولی، شهریار»

اروپاییان سده نوزدهم عموما پادشاهان قاجار را به چشم نمونه کاملی از «مستبد شرقی» می دیدند. اما اقتدار بی چون و چرای پادشاهان امری ظاهری بیش نبود. در سخن، شاه مدعی انحصار بر ابزارهای اعمال زور، اداری و دیوانی، مالیه و قضایی بود. کلام او قانونی تلقی می شد. عزل و نصب مقامات – اعم از وزرای دربار، حاکمان ولایات، روسای قبایل، روستاها و مناصب پایین تر – و همچنین واگذاری یا پس گیری سمت ها، اعطا یا بازپس گیری امتیازات و افتخارات و القاب ویژه در اختیار وی بود. شاه تمام کشور را ملک شخصی خود می دانست و می توانست مدعی همه اموال و املاک شود. لرد کرزن پس از سفر به مناطق مختلف ایران و با بهره گیری فراوان از آرشیو اداره هند (در وزارت امور خارجه بریتانیا)، در نتیجه گیری اثر تاریخی اش ایران و مسئله ایران، ادعای اغراق آمیزی را مطرح می کند که شاه عملا «محور گردش تمام کارهای ملک» است و تمام کارهای «قضایی، اجرایی و قانون گذاری دولت» را یک جا در دست دارد.