کتاب ساحلی

من یک نقطه ضعف مرگبار دارم. دوست دارم فکر کنم همه ی ما داریم. حداقل وقتی مشغول نوشتنم-این تصور، کار را برایم راحت تر می کند-حول این ویژگی خودتخریبگرانه به همه ی قهرمان های داستانم جان می دهم و هر اتفاقی را که برایشان می افتد، منوط به یک ویژگی خاص می کنم: چیزی که آن ها برای محافظت از خود یاد گرفته اند و نمی توانند رهایش کنند، حتی وقتی که دیگر در خدمتشان نیست.

مثلا شاید وقتی بچه بودی کنترل زیادی روی زندگی ات نداشتی؛ برای همین به منظور اجتناب از دلسردی، یاد گرفتی هرگز از خودت نپرسی واقعا چه می خواهی و این مدتی طولانی جواب داد.

ولی حالا که فهمیده ای چیزی را که نمی دانستی می خواهی، به دست نیاورده ای، سوار بر خودروی بحران میانسالی با چمدانی پر از پول و مردی به نام «استن» در صندوق عقب ماشینت با سرعت دیوانه وار در اتوبان پیش می روی. شاید نقطه ضعف مرگبارت این است که راهنما نمی زنی.