راز بین دو نفر

تحریرهایی موجز از کتاب راز بین دو نفر

The mystery unfurls at a deliciously escalating pace, filled with believable red herrings and shocking twists. Readers will furiously turn pages until the satisfying end….with well-earned thrills and spooky atmosphere worth sinking into.

گره ی کور داستان با سرعت رو به افزایش و لذت بخشی که همزمان سرشار از چرخش داستانی است، شروع به باز شدن می کند. خوانندگان هیجان زده و خشمناک صفحات را پشت هم ورق می زنند تا نهایتا به پایان راضی کننده ی داستان برسند. داستانی با هیجان شایان توجه و جوی ترسناک که ارزش غرق شدن در آن را دارد.

Kirkus Reviews

With complex characters and intricate plotting, McManus delivers a fast-paced, twisty whodunit.

با شخصیت های پیچیده و طرح داستانی بغرنج، مک منس یک رمان پلیسی پر پیچ و تاب و سرعتمند را ارائه می کند.

Publishers Weekly

McManus follows up her smash hit debut, One of Us Is Lying, with another twisted mystery…[that will have readers] speeding their way to the end.

مک منس پس از اولین موفقیت پر سر و صدای خود با داستان یکی از ما دروغ می گوید، اکنون معمای پیچیده ی دیگری ارائه می کند که خوانندگان سریعا آن را تا پایان دنبال خواهند کرد.

Booklist

خلاصه های کوتاه از کتاب راز بین دو نفر

اگر به نشانه ها اعتقاد داشتم، می گفتم این نشانهٔ بدی است.

فقط یک چمدان در نقالهٔ بارها مانده، یک چمدان صورتی روشن پر از برچسب های هلو کیتی که البته چمدان من نیست.

برادرم ازرا به دستهٔ چمدان گندهٔ خودش تکیه کرده و برای چهارمین بار، عبور چمدان را از مقابلمان تماشا می کند. آدم های دور نقاله تقریبا همه رفته اند. فقط یک زوج مانده اند که دارند سر اینکه چه کسی قرار بوده رزرو اتومبیل را پیگیری کند، با هم جروبحث می کنند. ازرا می گوید: «فکر می کنم باید برش داری. انگار صاحبش تو پرواز ما نبوده. شرط می بندم کمد لباس جالبی داشته باشن. باید توش کلی لباس خال خال و پرزرق وبرق باشه.» صدای تلفنش درمی آید. گوشی را از جیبش درمی آورد و رو به من می گوید: «مامان بزرگ بیرونه.»

با نوک کتانی لگدی به فلز جلو نقاله می زنم و زیرلب می گویم: «باورم نمی شه. کل زندگیم تو اون چمدون بود.»

البته کمی غلو است. کل زندگی من تا همین هشت ساعت پیش در لاپوئنت کالیفرنیا بود. جز چند جعبه ای که هفتهٔ پیش به ورمونت فرستادیم، بقیهٔ چیزها در آن چمدان است. ازرا دستی به موهای کوتاه شده اش می کشد، نگاهش را از محوطهٔ بارها می گذراند و می گوید: «فکر کنم باید گزارش بدیم.» موهای ازرا قبلا مثل من فرفری و پرپشت بود و جلو چشم هایش را می گرفت. از تابستان به این ور هنوز به مدل موهایش عادت نکرده ام. چمدانش را یک وری می کند، به سمت میز اطلاعات می کشاندش و می گوید: «احتمالا اینجاست.»

مردک لاغراندام پشت میز با جوش های ریز و قرمزی که روی فک و گونه هایش دارد، بیشتر به بچه دبیرستانی ها می ماند. از پلاکی طلایی که کجکی روی جلیقه اش نصب است، اسمش معلوم می شود: اندی. دربارهٔ چمدانم برایش توضیح می دهم. لب های باریکش را تاب می دهد و بعد، به سمت چمدان هلو کیتی که هنوز روی نقاله است، گردن می کشد و می گوید: «پرواز 5624 از لس آنجلس؟ با یه توقف تو شارلوت؟»

«بله.»

«ای بابا! البته پیدا می شه.» بعد کشویی را باز می کند، فرمی از آن بیرون می آورد و به سمتم هل می دهد و می گوید: «این فرم رو پر کن.» سرسری لای یک دسته کاغذ را می گردد و زیرلب می گوید: «یه خودکار اینجاها بود.»

زیپ جلو کوله پشتی ام را باز می کنم و می گویم: «خودم دارم.» کتابی از کوله ام درمی آورم، روی پیشخان مقابلم می گذارم و داخل کوله به دنبال خودکار می گردم. ازرا با دیدن جلد مچالهٔ کتاب ابروهایش را بالا می برد و می گوید: «واقعا الری؟ تو کتاب در کمال خونسردی رو آوردی تو هواپیما؟ چرا با بقیهٔ کتاب هات نفرستادیش؟»

با حالت تدافعی می گویم: «چون برام خیلی باارزشه.»