کتاب من ملاله هستم

شانزده اکتبر یک هفته پس از تیراندازی به هوش آمدم. هزاران مایل از خانه دور بودم و لوله ای در گردنم بود که کمک می کرد نفس بکشم و به همین دلیل نمی توانستم صحبت کنم. از عکس برداری دیگری، من را به بخش مراقبت های ویژه برمی گرداندند و سرانجام به کلی به هوش آمدم. نخستین اندیشه ای که به ذهنم رسید این بود: «خدارو شکر که زنده ام.» نمی دانستم کجا بودم گرچه کاملا پیدا بود که در سرزمین خودمان نیستم. پرستاران و پزشکان به زبان انگلیسی صحبت می کردند. با آنان حرف می زدم ولی به خاطر لوله ای که در گردنم بود، هیچ کس نمی توانست صدایم را بشنود. چشم چپم همه جا را تار می دید و همه، دو بینی و چهار چشم داشتند. انواع پرسش ها به ذهنم می رسید: «من کجام؟ کی منو آورده اینجا؟ پدر و مادرم کجان؟ پدرم زنده است؟» و بسیار وحشت زده بودم.

یکی از پرستاران، مداد و دفترچه ای به من دارد. ولی درست نمی توانستم بنویسم. می خواستم شماره تلفن پدرم را یادداشت کنم با این حال نمی توانستم حروف را درست بنویسم. دکتر جاوید یک صفحه حروف الفبا برایم آورد تا به حروف اشاره کنم. نخستین کلمه هایی که هجی کردم «پدر» و «کشور» بود. پرستار به من گفت که در بیرمنگام هستم گرچه نمی دانستم در کجای دنیاست. بعد نقشه ای به من نشان دادند که دریافتم در انگلیس هستم. در واقع نمی دانستم که چه اتفاقی افتاده بود. پرستاران چیزی به من نمی گفتند. حتی اسم من، آیا هنوز ملاله بودم؟

دلم نمی خواست مردم مرا به عنوان دختری که طالبان به سوی او تیراندازی کرد بشناسند، بلکه دختری که برای حق تحصیل مبارزه کرده بود. و زندگی ام را وقف این هدف خواهم کرد.