کتاب زیستن

ده سال پیش که جوانتر بودم کار دلچسبی نصیبم شد، یعنی سفر به گوشه کنار کشور و گردآوری ترانه های محبوب قومی. تمام تابستان آن سال شده بودم عین گنجشکی که مدام از این شاخ به آن شاخ می پرید. در بین کلبه های روستایی و در و دشت می گشتم که مالامال از زنجره و سیلاب نور خورشید بود. چای تلخ و شوربای کشاورزها به دلم می نشست. همیشه سطلی از این چای زیر درختی کنار مرز مزرعه ها بود و من بی لحظه ای درنگ پیاله ام را که لک چای رویش بود پر می کردم. پیاله که لبالب پر می شد، با بعضی از کارگرهای مرد دری وری می بافتیم. من که فیس و افاده می آمدم، دخترها با خودشان پچ پچ می کردند و یواشکی کرکر می کردند. یک دفعه همه بعد از ظهر را با مردی که یک کرت خربزه داشت اختلاط کردیم. آن روز آن قدر خربزه خوردم که به عمرم سابقه نداشت.

زندگی ات توسط پدر و مادرت به تو داده شده. اگر نمی خواهی زندگی کنی، اول باید این مسئله را با آن ها مطرح کنی.

داشتن یک زندگی معمولی بهتر است. اگر دائم در آرزوی داشتن این و آن باشی، در نهایت تاوانش را با زندگی ات خواهی داد.