گویش شناسی

گویش شناسی مطالعه علمی گویش زبانی، زیر شاخه ای از زبان شناسی اجتماعی است. تغییرات زبان را عمدتا بر اساس توزیع جغرافیایی و ویژگی های مرتبط با آنها مطالعه می کند. گویش شناسی به موضوعاتی مانند واگرایی دو گویش محلی از یک اجداد مشترک و تنوع همزمان می پردازد.گویش شناسان در نهایت به ویژگی های دستوری، واژگانی و واج شناختی مربوط به حوزه های منطقه ای توجه دارند. بنابراین آنها معمولا نه تنها با جمعیت هایی سر و کار دارند که برای نسل ها در مناطق خاصی زندگی کرده اند، بلکه با گروه های مهاجری که زبان خود را به مناطق جدید آورده اند نیز سروکار دارند . هانس کورات و ویلیام لابوف از برجسته ترین پژوهشگران در این زمینه هستند. مطالعات سنتی در گویش شناسی عموما با هدف تولید نقشه های گویش انجام می شد که به موجب آن خطوط خیالی بر روی نقشه ترسیم می شد تا مناطق گویش های مختلف را نشان دهد. با این حال، دور شدن از روش‌های سنتی مطالعه زبان باعث شد که زبان شناسان بیشتر به عوامل اجتماعی توجه کنند. بنابراین، گویش شناسان شروع به مطالعه تنوع اجتماعی و نیز منطقه ای کردند.
کتاب گویش شناسی نوشته جی کی چمبرز مفاهیم رایج مورد مطالعه در گویش شناسی شامل مشکل درک متقابل در تعریف زبان ها و گویش ها را بررسی می کند.