کتاب نقشه هایی برای گم شدن

اولین بار با جام الیاس مست شدم. حدود هشت ساله بودم. عید فطیر بود، همان وقتی که خروج بنی اسرائیل از مصر را جشن می گیرند و الیاس نبی را به خانه هایشان دعوت می کنند. نشسته بودم پشت میز بزرگ ترها، چون وقتی پدر و مادرم و آن زوج دیگر دور هم جمع شدند، در مجموع پنج پسربچه توی خانه بود و بزرگ ترها ترجیح داده بودند پیش آنها باشم و نسل خودشان من را نادیده بگیرد تا هم نسلهای خودم. رومیزی قرمز و نارنجی رنگ بود و رویش پراز جام و بشقاب و سینی و کارد و چنگال نقره و شمع. من جام پایه داری که برای الیاس نبی گذاشته بودند را با جام آب انگور خودم که کنارش بود اشتباه گرفتم وهمه اش را سرکشیدم. وقتی بالاخره مادرم فهمید که سرخوش شده ام، اول تلوتلویی خوردم و نیشم باز شد اما وقتی دیدم قیافه اش توی هم رفته، ادای آدم های هشیار را درآوردم.

ادگار آلن پو میگفت «تجربه همواره به ما آموخته که در دریافت فلسفی بیش از همه باید روی امورنامنتظره حساب کنیم.» آلن پو آگاهانه واژه ی «حساب کردن»، به معنای شمردیم خشک و بی روح داده ها با اندازه ها را می گذارد کنار «امور نامنتظره»، یعنی اموری که به شمارش و اندازه نمی آیند و فقط ظ وجودشان می رود. چطور می شود روی امور نامنتظره حساب کرد؟ انگار این همان هنر تشخیص نقش و جایگاه امورنامنتظره است، هنر حفظ تعادل خودتان میان امور غیرمترقبه، هنر هم داستانی با شانس و اقبال، هنر تصدیق وجود اسراری بنیادین در جهان و در نتیجه پذیرش وجود حدومرزی برای محاسبه و برنامه ریزی و کنترل ومهار. شاید حساب کردن روی امورنامنتظره دقیقا همان عمل متناقضی باشد که زندگی بیش از هر چیزاز ما می طلبد