کتاب مینیمالیسم دیجیتال

تقریبا هم زمان با کار کردن من روی این فصل از کتاب، یکی از مقاله نویس های روزنامه ی نیویورک پست مقاله ای با عنوان “چگونه اعتیادم به گوشی هوشمند را ترک کردم؛ شما هم می توانید” منتشر کرد. راز موفقیت او این بود که قسمت اعلان صد و دوازده برنامه ای را که روی آیفون اش نصب کرده بود خاموش کند و در پایان مقاله با خوش بینی نتیجه گیری کرد که «به کنترل در آوردن مجدد اوضاع کار نسبتا آسانی ست.»

تعداد این طور مطالب و مقالات در نشریات فناوری خیلی زیاد است. در بیش تر آن ها نویسنده متوجه می شود که رابطه اش با ابزارهای دیجیتال باعث شده کارایی اش را از دست بدهد، پس نگران می شود و سریع راه حلی هوشمندانه برای تغییر دادن شرایط پیدا می کند و در پایان هم با ذوق و شوق اعلام می کند که کنترل امور را در دست گرفته و شرایط زندگی اش خیلی بهتر شده است. البته من همیشه به این جور راه حل های فوری با پایان خوش با دید تردید آمیزانه نگاه می کنم. بر اساس یافته ها و تجربه هایم دگرگون سازی دائمی زندگی دیجیتال آن هم فقط با استفاده از چند نکته و راه حل ساده کار بسیار دشواری ست.

مشکل این است که تغییرات کوچک برای حل مشکلات بزرگ ما در ارتباط با فناوری های جدید کافی نیستند. رفتارهای زیر بنایی ای که امیدواریم برطرف شوند، در فرهنگ ما نهادینه شده اند و همان طور که در فصل قبل هم بحث کردم، این رفتارها توسط نیروهای روان شناختی قوی ای حمایت می شوند که از غرایز پایه ی ما استفاده می کنند. برای به دست گرفتن دوباره ی کنترل اوضاع، نباید به چندین راه حل ساده اکتفا کنیم، بلکه باید ارتباط مان با فناوری را از ابتدا و با استفاده از ارزش های عمیق درونی مان پایه گذاری کنیم.

اگر واقعا به برقراری ارتباطات جدید و شنیدن نظریات جالب اعتقاد دارید، چرا در خودتان عادت شرکت در گفت وگوها و رخدادهای اجتماعی دسته جمعی به صورت حداقل یک بار در ماه را ایجاد نمی کنید یا سعی نمی کنید با حداقل سه نفر به صورت رودررو هم کلام شوید و ارتباط برقرار کنید؟ به این ترتیب نه تنها ارزش های جدیدی در شما ایجاد خواهد شد و ساعات کم تری در ماه را در فضای مجازی هدر خواهید داد، بلکه سی وهفت ساعت دیگر را هم به فعالیت های پرثمرتر خواهید پرداخت.