کتاب مغز پویا

در سال 1981 میلادی، داوطلبی جوان به نام الکس پاچیکو آزمایشگاه کرد. هرچند خودش را دانشجویی شیفته نشان می داد، اما در واقع با هدف جاسوسی برای سازمانی نوپا، بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر حیوانات (پیتا)،به آنجا آمده بود. شب هنگام پاچیکو عکس هایی می گرفت.

ظاهرا بعضی از عکس ها برای اغراق درباره رنج کشیدن میمون ها صحنه سازی می شدند، درهرصورت، نتیجه حاصل شد. در ماه سپتامبر سال 1981 میلادی، پلیس بخش مونتگومری به صورت نا گهانی وارد آزمایشگاه شدند و آن را تعطیل کردند. دکتر تاب به عدم تأمین مراقبت های کافی دامپزشکی محکوم شد. در دادگاه تجدیدنظر از او رفع اتهام شد؛ بااین حال، این وقایع منجر به تصویب قانون حمایت از حیوانات 1985 شد که در آن کنگره قوانین جدیدی را برای مراقبت از حیوانات در محیط های تحقیقاتی مشخص کرده بود.

هرچند این قانون نقطه تحولی در حمایت از حقوق حیوانات بود، اما اهمیت این داستان تنها به آنچه در کنگره اتفاق افتاد، مربوط نمی شود. با توجه به اهداف ما در اینجا، مهم اتفاقی بود که برای آن هفده میمون افتاد. بلافاصله پس ازاین اتهام، سازمان پیتا وارد عمل شد و میمون ها را فراری داد و به همین دلیل، اتهام سرقت شواهد دادگاه به آن زده شد. موسسه تحقیقاتی تاب خواستار بازگرداندن میمون ها شد. این نبرد حقوقی هر روز داغ تر میشد و کشمکش بر سر تصاحب میمون ها به دادگاه عالی ایالات متحده کشیده شد. دادگاه درخواست پیتا برای نگهداری میمون ها را رد کرد و مسئولیت نگهداری آن ها به شخص ثالث، موسسه ملی سلامت، واگذار شد. وقتی انسان ها مشغول فریاد زدن بر سر یکدیگر در دادگاه هایی دوردست بودند، میمون های معلول در حال گذراندن دوران بازنشستگی پیش از موعد خود با خوردن، نوشیدن و بازی کردن طی ده سال بودند.

تقریبا در پایان این دوره، یکی از میمون ها به بیماری سخت و لاعلاجی مبتلا شد. دادگاه موافقت کرد که با دادن دارو به این میمون او را بکشند. اما تصمیم عوض شد. گروهی از محققان علوم اعصاب چنین پیشنهادی به قاضی دادند: عصب بریده شده این میمون در این زمینه بی تأثیر نبوده است، بنابراین، به محققان اجازه داده شود هنگام بی هوشی میمون، قبل از اوتانازی، مطالعه نقشه برداری روی مغزش انجام دهند. پس از بحث و گفتگوهایی، دادگاه مجوز این کار را صادر کرد.

روز 14 ژانویه سال 1990 میلادی این تیم تحقیقاتی الکترودهای ضبط کننده را روی قشر تنی – حسی آن میمون قرار دادند. دقیقا همان کاری را انجام دادند که ویلدر پنفیلد روی بیمار انسان خود انجام داده بود. محققان، در حین ضبط از نورون های مغز، دست، بازو، صورت و … میمون را لمس می کردند. به این ترتیب، آن ها به نقشه ای از بدن در مغز دست یافتند.

این یافته ها موجی در جامعه علوم اعصاب به راه انداخت…