کتاب فلسفه دین

در غرب، در سرتاسر فلسفه یونانی-رومی و نیز در قرون وسطی، به تأمل فلسفی درباره خدا یا خدایان، عقل و ایمان، روح، حیات پس از مرگ و نظایر این ها به چشم شاخه ای فرعی از فلسفه، تحت عنوان «فلسفه دین»، نگریسته نمی شد. در آن زمان، خداپژوهی فلسفی صرفا جزئی از طرح های متعدد در هم تنیده فلسفی بود.

این درآمیختگی کاوش فلسفی با موضوعات دینی و نیز با کار و بار فلسفی در حیطه های وسیع تر (مثل سیاست شناسی، معرفت شناسی و سایر شاخه ها) در میان آثار بسیاری از فیلسوفان اوایل دوران مدرن، مانند «توماس هابز»، «جان لاک» و «جورج بارکلی» آشکار است. تنها رفته رفته با متونی برخورد می کنیم که صرفا به موضوعات دینی اختصاص یافته است.

اهمیت فلسفه دین در اصل به سبب اهمیت موضوع آن است: باورهای بدیل در باب خدا، برهمن، امر قدسی، انحای تجربه دینی، مناسبات علم و دین، چالش فلسفه های غیردینی، سرشت و حیطه خیر و شر، پرداخت دینی به تولد، تاریخ و مرگ و دیگر زمینه های اساسی. کند و کاو فلسفی در باب این موضوعات شامل پرسش هایی بنیادی درباره جایگاه ما در جهان هستی و ارتباط ما با آن چیزی است که ممکن است متعال از جهان هستی باشد.