کتاب فضاهای جدید آزادی، خطوط جدید اتحاد

«فضاهای جدید آزادی، خطوط جدید اتحاد» نوشته‌ی آنتونیو نگری و فلیکس گتاری در دهه ۱۹۸۰ نوشته شده و به بازنگری بنیادین در مفهوم کمونیسم می‌پردازد. نویسندگان از این پیش‌فرض آغاز می‌کنند که مدل‌های سنتی کمونیسم، به‌ویژه در شکل‌های حزب‌محور و دولت‌محور، نه‌تنها نتوانسته‌اند آزادی ایجاد کنند بلکه اغلب به بازتولید نظم‌های سرکوبگر منجر شده‌اند. کتاب تلاش می‌کند مفهوم کمونیسم را از تجربه‌های اقتدارگرای قرن بیستم جدا کند و آن را به‌مثابه نوعی کنش اجتماعی مبتنی بر تفاوت، خلاقیت و خودسازمان‌دهی بازتعریف کند.
نگری و گتاری، با الهام از تحولات فکری و سیاسی آن زمان، به دنبال فرمی از کمونیسم هستند که به جای ساختارهای متمرکز، بر شکل‌گیری شبکه‌هایی از اتحادهای سیال و موقعیتی تکیه دارد. آن‌ها بر این باورند که سیاست رهایی‌بخش نباید تنها به ایدئولوژی‌های فراگیر یا چارچوب‌های صلب متکی باشد، بلکه باید به تجربه‌های روزمره، زیست‌جهان‌ها، و خواسته‌های متنوع افراد و گروه‌ها توجه کند. در این نگاه، کمونیسم دیگر نه به‌مثابه هدف نهایی، بلکه به‌عنوان فرایندی اجتماعی و پویا در نظر گرفته می‌شود.
نویسندگان مفاهیم تازه‌ای وارد بحث می‌کنند، مثل زیست‌قدرت، سوبژکتیویته، و خطوط جدید اتحاد، تا نشان دهند چگونه سیاست می‌تواند از دل زندگی روزمره و فراتر از نهادهای رسمی رشد کند. آن‌ها تأکید می‌کنند که سیاست رهایی‌بخش باید به نحوی عمل کند که بتواند با اشکال نوین سلطه، به‌ویژه در سطح بدن، ذهن، و روابط انسانی، مقابله کند. این موضع به‌ویژه تحت تأثیر نظریه‌های گتاری در باب روان‌کاوی، میل و تولید سوبژکتیویته شکل گرفته است. کتاب «فضاهای جدید آزادی، خطوط جدید اتحاد» به دنبال بازسازی حزب یا طرح یک نسخه‌ی جایگزین از دولت نیست، بلکه در تلاش است تا راه‌هایی برای عمل جمعی، کنش مستقیم، و ایجاد فضاهای آزادی درون ساختارهای موجود پیشنهاد دهد.