کتاب عاشق آتش فشان

اینجا بازار کهنه‏فروش‏هاست. ورود مجانی است. ورود برای همه آزاد است. جماعتی شلخته. ناقلاها خوش می‏گذرانند. چرا داخل می‏شوی؟ توقع داری چی ببینی؟ من تماشا می‏کنم. چهارچشمی می‏پایم که چه اتفاقی در دنیا می‏افتد. چی باقی می‏ماند. چی را همینطوری به حال خودش ول می‏کنند. چی دیگر عزیز نیست. چی را باید قربانی کرد. چی بود که کسی فکر کرد برای دیگران جالب است. اما این، اگر قبلا زیر و رویش را وارسی کرده باشند، چرند است. ولی شاید چیز با ارزشی باقی مانده باشد. نه اصلا چیز با ارزشی وجود ندارد. اما چیزی هست که من می‏خواهم. می‏خواهم نجاتش بدهم. چیزی که با من حرف می‏زند. با شیفتگی‏های من. با من حرف می‏زند، از آن حرف می‏زند. آه…

به ونوسش زل زد. عاقله مرد ادامه داد: «مشکل‏ترین چیزی که الآن وجود داره این نیست که چرا تابلو فروش نرفته (مشکل دور نگه داشتن طلبکارها هم نبود) بلکه مشکل تصمیم برای فروش بود؛ چون من عاشق این تابلو بودم پس می‏دانستم که باید بفروشمش و تصمیم گرفتم از دستش خلاص بشوم؛ و حالا چون کسی چیزی را نخواست که من ارزشش را می‏دانستم و برای من باقی مانده باید مثل گذشته دوستش داشته باشم، اما دیگر آن طوری دوستش ندارم، من قمار می‏کنم. بعد از آن که سعی کردم دوستش نداشته باشم تا بتوانم بفروشمش، دیگر نمی‏توانم مثل قبل از آن لذت ببرم، اما حالا که نمی‏توانم بفروشمش، مجبورم بار دیگر دوستش داشته باشم. بی‏رحم ام اگر حس کنم که این اتفاق ناخوشایند زیبایی‏هایش را از بین برده.

این دورنما فاجعه‏ی پیش روی ماست. این اتفاق افتاده بود. چه کسی انتظار این واقعه را می‏کشید؛ هرگز، هرگز. هیچ‏کس. این بدترین اتفاق است. و اگر بدترین است، پس یگانه‏ است. آنچه حذف می‏شود، قابل تکرار نیست. بگذارید آن را پشت سر جا بگذاریم. بگذارید بدیمن نباشیم.