کتاب ظلمت آشکار

در پاریس، اواخر شبی سرد در اکتبر سال 1985، اولین بار بود که کاملا فهمیدم کشمکشم با اختلال ذهنی، که ماه ها به خود مشغولم کرده بود، مصیبت بار شده است. لحظة مکاشفه زمانی بود که ماشین را به خیابان باران خورده لغزنده ای راندم که زیاد از شانزلیزه دور نبود و تابلوی نئونی که رویش نوشته بود هتل واشنگتن و نور خفیفی داشت را رد کردم. تقریبآ سی و پنج سال می شد که آن هتل را ندیده بودم – از بهار سال 1952، که چند شب اول اقامتم در پاریس را در آن جا گذراندم. در اولین ماه های سفر یک ساله ام، با قطار از کپنهاگ به پاریس آمده بودم و مأمور آژانس مسافرتی نیویورک همین طور اتفاقی هتل واشنگتن را برایم در نظر گرفته بود. آن روزها این هتل یکی از مهمانسراهای ساده و نمور پرشماری بود برای توریست ها، به خصوص توریست های امریکایی که آدم های متوسط الحالی بودند و اگر شباهتی به من داشتند که در آغاز فرانسوی ها و خل بازیهای مضحکشان اعصابم را خرد می کرد. همیشه به یادشان می ماند که چطور بیده عجیب و غریبی همین طور وسط اتاق خواب بی روح قرار گرفته بود و توالت در انتهای راهروی کم نوری قرار داشت و عملا شکاف میان فرهنگ گل وانگلوساکسون را نشان می داد.