کتاب صدای آرچر

گاهی اوقات، سکوتی همراه با درک، بهتر از مشتی کلمات بی معنی بود.

قلبم را به تو باختم. و اگر می خواهی بدانی، هیچوقت نمی خواهم آن را پس بدهی.

آرچر برای انجام تمام کارهایش روشی داشته که بسیار جذاب و بی نهایت مردانه بود. تماشای این که جذابیت جاری در کارهایش تا چه حد غریزی و ناخود آگاه بود، باعث می شد قلبم نامنظم بتپد. هنگامی که به گونه ای خاص یک طرف کمرش را به پیشخوان اپن تکیه می داد یا وقتی که در چارچوب در می ایستاد و دستش را به بالای قاب چارچوب تکیه می زد و مرا تماشا می کرد؛ کارهایی که حتی روحش هم خبر نداشت که چنین تأثیری روی من دارد. آن ها فقط رفتارهای خاص آرچر بود؛ آرچر بودنش بود و به نوعی همان باعث می شد برای من جذاب تر باشد. امکان نداشت این ها را به او بگویم. من عاشق این راز بودم؛ عاشق این چیزها که تمام و کمال متعلق به من بودند و حاضر نبودم با آگاه کردنش، روی حرکات ذاتی اش تأثیر بگذارم.