کتاب سفید

دلم می خواست اول چیزهای سفید دنیا را به تو نشان دهم و بعد، از قساوت، ناراحتی، افسردگی و درد سخن بگویم. اما همه چیز آن طور که من می خواستم پیش نرفت.

و دائم از یاد می برد، که تنش (که تن هایمان) خانه ای شنی است؛ که خرد شده و هنوز هم در حال خرد شدن است؛ و لجوجانه از لای انگشت ها می لغزد.

نمیر، محض رضای خدا نمیر. دهانم را برای زیرلبی گفتن آن واژه ها که تو با گشودن چشم های سیاهت شنیدی، می گشایم، تویی که نسبت به زبان ناآگاه بودی. با تمام توانم بر کاغذ سپید فشار می آورم. باور دارم که برای جدا شدن، واژه های بهتری را نمی توان یافت. نمیر. زندگی کن.