کتاب سفر با اپیکور

در “سفر با اپیکور”، دانیل کلاین، نویسنده و فیلسوف آمریکایی، راهی جزیره‌ی آرام هیدرا در یونان می‌شود تا معنای ژرف‌تری از پیری را کشف کند. انگیزه‌ی این سفر، پیشنهادی است از سوی دندان‌پزشکش: کاشت ایمپلنت برای حفظ ظاهری جوان. اما کلاین به‌جای انتخاب بازسازی جوانی، تصمیم می‌گیرد به استقبال سال‌خوردگی برود و تجربه‌ی آن را به پرسشی فلسفی بدل کند. او با چمدانی مملو از نوشته‌های اپیکور و دیگر فیلسوفان، در آرامش جزیره غرق می‌شود و به مراقبه‌ای در باب زیستن در دوران کهولت می‌پردازد. روایت او آینه‌ای است در برابر وسواس فرهنگی ما نسبت به جوانی، و بازتابی از فضیلت‌های فراموش‌شده‌ی پیری. در کوچه‌پس‌کوچه‌های هیدرا، کلاین با لذت‌های ساده‌ای مواجه می‌شود: گفت‌وگوهای بی‌شتاب، غذا خوردن‌های دست‌جمعی، و دل‌سپردگی به لحظه‌ی حال. او درمی‌یابد که پیری، اگر با پذیرش همراه باشد، نه‌فقط دوران افول نیست، بلکه فرصتی است برای بصیرت، تعادل و آرامشی عمیق. کتاب بافته‌ای‌ست از خاطرات و تأملات فلسفی. کلاین با زبانی ساده و درعین‌حال اندیشمندانه، از آموزه‌های اپیکور آغاز می‌کند و به دیدگاه‌هایی از برتراند راسل، اریک اریکسون، ارسطو و ویلیام جیمز نیز سر می‌زند. او در باب همراهی در روزگار پیری، تمایز میان میل جسمانی و پیوندهای عاطفی، و نیز ضرورت آشتی با مرگ‌پذیری سخن می‌گوید. آنچه پیشنهاد می‌کند، نه انکار که پذیرفتن پختگی و رهایی‌ای‌ست که در زیستن بی‌تظاهری در این مرحله از زندگی نهفته است. “سفر با اپیکور” تنها روایتی از یک سفر نیست؛ مراقبه‌ای‌ست در باب هنر خوب پیر شدن. نثر صمیمی و بی‌تکلف کلاین، ایده‌های پیچیده‌ی فلسفی را برای هر خواننده‌ای قابل‌فهم می‌سازد و ما را به بازاندیشی در نگرش‌مان نسبت به پیری دعوت می‌کند. او به‌جای تجویز نسخه‌ای برای بازگشت به جوانی، پیشنهادی برای حضور دارد: اینکه پیری می‌تواند زمانی برای ژرف‌زیستن، رضایت درونی و لذت‌های ناب باشد.
برای آنان که به آستانه‌ی پیری نزدیک می‌شوند یا در آن گام می‌زنند، این کتاب راهنمایی‌ست آرام، روشن‌گر و انسانی. تجربه‌ی کلاین در هیدرا، به ما یادآوری می‌کند که اگر با گشایش و اندیشه به استقبال سال‌های پایانی برویم، این دوره نه خط پایان، که نقطه‌ی اوج زندگی خواهد بود.