کتاب زیردست

چند قدم جلوتر از او، امپراتور می رفت. دایدریک می توانست صورتش را ببیند، آن صورت جدی استخوانی و چشمان تابانش، اما آنقدر بلند فریاد می زد که دیدش مخدوش شده بود. یک جور مستی، اما شدیدتر و اشرافی تر از آن مستی که با آبجو به وجود می آمد، پاهایش را از روی زمین بلند کرد و او را به هوا برد.

نزدیک بود دستانش را بالا ببرد و خود را در مقابل او به زمین بیندازد، گریه کند و با عجز تقاضای بخشش داشته باشد. اما به موقع جلوی خودش را گرفت؛ از این صحنه و فضای احساسی که پس از آن به وجود می آمد، می ترسید.