کتاب زنی میان ما

تندتند در پیاده روی شهر گام برمی دارد. موهای بلوندش روی شانه هایش بالا و پایین می شود. گونه هایش گل انداخته و ساک ورزشی روی دستش بازی می کند. وقتی به آپارتمانش می رسد دست در کیفش می کند و کلیدهایش را درمی آورد. خیابان شلوغ و پر هیاهوست؛ تاکسی های زردرنگ رد می شوند و مسافران را از سر کار به خانه باز می گردانند. مشتریان وارد مغازه ها می شوند اما من چشم از او برنمی دارم.

لحظه ای جلوی در می ایستد و به پشت سرش نگاه می کند. مثل برق گرفته ها از جا می پرم. می ترسم متوجه نگاهم شده باشد. این همان تشخیص خیره شدن دیگران است و توانایی حس کردن اینکه کسی به آدم نگاه می کند. کل سیستم مغز انسان درگیر این میراث ژنیتک اجدادمان است – آن ها هم برای اینکه شکار حیوانات نشوند به این ویژگی اتکا داشتند. من هم این مکانیسم دفاعی را در خودم پرورش داده ام: وقتی پوستم مورمور می شود سرم به صورت غریزی بالا می آید تا دنبال یک جفت چشم بگردد که به من خیره شده. خطر غفلت از این هشدار را خوب می شناسم.

او تنها کسی بود که نلی صدایم می کرد…باورم نمی شد کسی مثل ریچارد این قدر به من علاقه مند باشد. وقتی کتش را درآورد بوی مرکباتی پیچید که پس از آن همیشه من را یاد او می انداخت. وقتی هواپیما پایین می آمد از من شماره تماس خواست. موقعی که داشتم شماره ام را می نوشتم دستش را آورد و به موهایم کشید. پشتم تیر کشید. این حرکتش مثل یک بوسه، صمیمی بود.

گفت «خیلی خوشگلن. هیچ وقت کوتاهشون نکنین.» از آن روز به بعد-تا گردباد عشقمان در نیویورک و مراسم عروسی در فلوریدا و سال هایی که در خانهٔ جدید ریچارد در وست چستر سپری شد-من همیشه نلی او بودم.