کتاب رمانی با یک طوطی

ظاهرا کسی که گوشی را برداشته بود همان رحمانوف کذایی بود. لحن میلاسادوف بی حوصله تر شد: «افسر ارسد میلاسادوف. بگم از کدوم اداره یا خودت حالیت شد؟… خوبه. پس اگه حالیت شده، خوب حرفم رو گوش کن. ما با تو یه کار کوچیک داریم، رحمانوف. گریماسنیکوا رو می شناسی؟… خودت رو به اون راه نزن، رحمانوف. چطور نمی شناسیش؟ می خواد توی رستورانت مهمونی بگیره…

آره، خودشته. یه تخفیف پنجاه درصدی بهش می دی… دارم روسی باهات حرف می زنم: میلاسادوف… پا شم بیام اون جا؟ گوش کن، رحمانوف، دوونگی نکن. می بینم که اون ماتحت سیاهت می خاره. اگه بیام اون جا، اوضاع خودت بی ریخت تر می شه ها… چرا؟ چون من مفت و مجانی جایی نمی رم. اگه بیام پیشت، هزار دلاری برات آب می خوره… کارت شناساییم رو با فکس بفرستم؟… نخندونم، رحمانوف! باشه، هر طور میلته. با فکس برات ارزون تر میفته: پونصد دلار. پول رو تا آخر امروز می رسونی دست من… چی؟ همین طوری قبول داری؟ خوب، حالا شد! تصمیم درستی گرفتی. باید به آدما اعتماد کرد، رحمانوف. اگه بین مردم اعتماد نباشه، سنگ روی سنگ بند نمی شه. خوب، فهمیدم که فکس داری. پس ازش این طوری استفاده کن: وقتی داری صورت حساب گریماسنیکوا رو می نویسی، یه نسخه ش رو هم برای من می فرستی. حواست باشه یادت نره. نوشتن بلدی یا بهت فقط شمردن یاد داده ن؟ عالیه. پس شماره رو بنویس.