کتاب دزد

آن ماه های اول، مسلما سخت ترین ایام بودند. لیزل هر شب، کابوس می دید. چهره ی برادرش را. خیره شده به کف اتاق. جیغ زنان، غوطه ور در تختش، در حالی که در سیلابی از ملافه غرق می شد، از خواب می پرید. در طرف دیگر اتاق، تختی که قرار بود مال برادرش باشد، همچون قایقی در تاریکی شناور بود. با بازگشت هشیاری، تخت هم به آرامی در کف اتاق غرق می شد. این تصویر خیالی کمکی به قضایا نمی کرد و معمولا کمی طول می کشید تا جیغ کشیدن به پایان برسد.

شاید تنها چیز خوبی که از این کابوس ها عاید می شد، این بود که پدر جدیدش، هانس هابرمان، را به اتاقش می آورد که آرامش کند، که دوستش داشته باشد. او هر شب می آمد و کنارش می نشست. یکی دو دفعه ی اول فقط همان جا نشست. غریبه ای بود تا تنهایی را نابود کند.

آن ها منتظر یک دختر و یک پسر بودند و می توانستند از بابت نگهداریشان کمک هزینه ی اندکی دریافت کنند. هیچ کس جرأتش را نداشت به رزا هابرمن بگوید پسرک نتوانسته از سفر جان سالم به در ببرد. در واقع، هیچ کس هرگز دوست نداشت با او حرف بزند. اصولا این زن چندان دوست داشتنی نبود، هرچند در گذشته سابقه ی خوبی در نگهداری بچه های بی سرپرست داشت. ظاهرا چند تایی شان را خوب تربیت کرده بود.