کتاب دختر خاکستر و هیولای زغالی

مردی لاغر با جارویی دراز بر شانه اش که با هر قدم او، انتهای جارو بالا و پایین می پرد و پشت سرش، دختربچه ای سطل به دست که آن مرد را بیشتر از هر کسی در دنیا دوست دارد. دختر مثل سایه به مرد چسبیده است. اگر مرد از روی چاله آبی بپرد، دختر هم می پرد. اگر مرد جست وخیزکنان از کنار نرده ای بگذرد، دختر هم همان کار را می کند. با یک نگاه به آن ها می شود فهمید که دختر به مرد تعلق دارد و مرد به دختر.

درجا نگران نشد. دودکش پاک کن ها، گردشگرانی ذاتی هستند، بی ریشه مثل خدایان باد. فکر کرد دودکش پاک کن رفته تا چیزی برای صبحانه پیدا کند؛ اسم این گردش های کوتاه را گذاشته بودند «گشتن دنبال یک لقمه نان». هر لحظه ممکن بود برگردد، با انجیرهای رسیده ای که از شاخه ای نزدیک به زمین دزدیده بود، یا با تخم های بلدرچین که از لانه ای کش رفته بود یا حتی (اگر پولی در بساط داشتند) با نان های بیات نانوا.

اما دودکش پاک کن با انجیر، تخم بلدرچین یا نان برنگشت. بعد از ظهر که شد، دختر کم کم دلش شور زد. آن ها تازه به این شهر جدید آمده بودند؛ قلمرو بزرگ لندن. دودکش پاک کن، انواع و اقسام قصه ها را درباره اژدهایان توی رودخانه یا اشباح میان مه برای او تعریف کرده بود، و دختر مطمئن نبود که کدامیک از آن ها واقعی است و کدامیک خیالی.