کتاب خانه ابریشمی

شرلوک هولمز گفت: «آنفولانزا واقعا چیز مزخرفیه! ولی حدست درسته. به کمک همسرت، حال اون بچه زود خوب می شه.» در جوابش گفتم: «امیدوارم همین طور باشه.» بعد حرفم را قطع کردم و با چشم هایی که از حدقه درآمده، به او خیره شدم. فنجان چای را که تا جلوی لب هایم بالا برده بودم، چنان محکم روی میز گذاشتم که کم مانده بود واژگون شود. با تعجب گفتم: «ولی به خاطر خدا هولمز! دقیقا مثل این که فکرم رو خوندی! مطمئنم حتی یک کلمه درباره ی بچه یا مریضیش حرف نزدم. می دونی که زنم خونه نیست، از اومدنم به اینجا کاملا معلومه. ولی هنوز دلیل غیبتش رو نگفتم و مطمئنم نمی تونستی اینو از رفتارم بفهمی.

اغلب درباره ی اتفاقات عجیبی فکر می کنم که به آشنایی درازمدت من با یکی از برجسته ترین و باهوش ترین شخصیت های این عصر منجر شد. اگر ذهن فیلسوفانه ای داشتم، درباره ی این که هر یک از ما چه کنترلی روی سرنوشتمان داریم، فکر می کردم و این که آیا واقعا می توان پیامدهای گسترده ی اتفاقاتی را که در ابتدا جزئی و بی اهمیت به نظر می رسند، پیش بینی کرد یا نه.

با تلگراف به هولمز اطلاع داده بودم که می خواهم مدت کوتاهی در اتاق قدیمی ام، در کنار او زندگی کنم و با خوشحالی جواب مثبتش را دریافت کرده بودم. بقیه ی دکترها بدون من از پس کارها برمی آمدند؛ موقتا تنها مانده بودم و علاوه بر آن می خواستم تا وقتی که دوستم کاملا سلامتی اش را بازمی یابد، مواظبش باشم. هولمز سه روز تمام، عمدا از خوردن آب و غذا خودداری کرده بود تا به یکی از دشمنان بی رحم و انتقام جویش ثابت کند که در بستر مرگ افتاده است. حقه اش گرفت و دشمنش اکنون در دست های توانای بازرس مورتوناز اسکاتلندیارد بود؛ اما من هنوز نگران فشاری بودم که هولمز به خودش آورده بود و می خواستم تا وقتی سوخت و ساز بدنش به حالت عادی برمی گردد، مواظبش باشم.