کتاب حی بن یقظان و سلامان و ابسال

سید ضیاءالدین سجادی (زادهٔ ۱۲۹۹ خورشیدی در مشهد – درگذشتهٔ ۳ مرداد ۱۳۷۵ در تهران) استاد دانشگاه، پژوهش‌گر ادبیات فارسی، مترجم و مصحح ایرانی بود. دکتر سیّد ضیاءالدّین سجّادی در خانواده‌ای روحانی در سال ۱۲۹۹ خورشیدی در مشهد چشم به جهان گشود. پدرش حاج سید مصطفی سرابی خراسانی از فضلا و ادبای مشهد بود که ادبیات را نزد ادیب نیشابوری و فلسفه را نزد حاجی فاضل آموخته و خود اهل شعر و ذوق بود. سجادی با توشهٔ علم و فضل موروث و مکتسب در سال ۱۳۲۱ به تهران برای تحصیلات عالیه آمد و به تحصیل رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی پرداخت. دانشگاه تهران در آن روزگار از وجود استادان برجسته‌ای همچون بدیع‌الزمان فروزانفر، جلال‌الدین همایی، احمد بهمنیار، ملک‌الشعرای بهار، میرزا عبدالعظیم قریب و ابراهیم پورداوود برخوردار بود و سجادی از محضر این بزرگان استفاده کرد. در سال ۱۳۳۴ از رسالهٔ دکتری خود – که دربارهٔ خاقانی شروانی بود – دفاع کرد و همین موجب شد که او در طی زندگی به بررسی و تفحص در آثار و اشعار خاقانی بپردازد. از سال ۱۳۴۴ در سمت استادیِ زبان و ادبیات فارسی دانشسرای عالی و دانشگاه تهران و بعدها تربیت معلم، دانشگاه شهید بهشتی و دانشگاه فردوسی مشهد مشغول تدریس شد. دکتر سجادی در ۲۶ شهریور ۱۳۸۱ به عنوان یکی از مفاخر فرهنگی ایران نقد و بررسی شد.