کتاب اعترافات

هنگام بلوغ ممکن است توانایی های کودک – چه در تحصیل و چه در ورزش و هنر – به طرزی ناگهانی و با سرعتی زیاد رشد یابند. امکان دارد او با مشاهده ی این موفقیت ها اعتمادبه نفس بیشتری در آن زمینه پیدا کند و همین باعث تشویقش شود تا بیشتر تلاش کند و درنتیجه موفقیت هایش نیز افزایش یابند. البته در برخی موارد او توانایی های خود را دست بالا می گیرد. درست مانند ورزشکاری که دچار رخوت و افت می شود، کودک نیز به سرعت پیشرفت می کند تا به نقطه ی سکون می رسد و توانایی هایش به شدت کاهش می یابد. آن چیزی که بعدا اتفاق می افتد مهم است. بعضی از بچه ها که قانع شده اند به بالاترین سطح از توانایی هایشان دست یافته اند، دیگر به تلاششان ادامه نمی دهند و اجازه می دهند که سیر نزولی را طی کنند و به درجه ی متوسط می رسند. بعضی های دیگر هم به آرامی بدون درنظرگرفتن نتایج به تلاششان ادامه می دهند، موفق می شوند در همان مرحله باقی بمانند؛ اما افراد دیگری نیز هستند که سخت کار می کنند، بر موانعی که سر راهشان گذاشته شده است فائق می آیند و سرانجام به سطحی بالاتر ارتقا می یابند. بعضی از ما که دانش آموزان را برای امتحانات ورودی دبیرستان آماده می کنیم، عادت کرده ایم از والدین دانش آموزان بشنویم که اگر فرزندشان «فقط تلاش کند» موفق می شود، اما بیشتر مواقع بچه ای که در موردش صحبت می کنند، به یک موقعیت ویژه دست پیدا کرده، ولی مسیر نزولی در پیش گرفته است. این امر به این خاطر نیست که تلاش نکرده است، بلکه او دیگر حتی در میدان هم نیست.

حالا درک می کنم که باید جلسه ی محاکمه ای وجود داشته باشد. مهم نیست آن جرم چقدر وحشتناک باشد، نه به خاطر مجرم، بلکه به خاطر مردم عادی. تا آن ها متوجه شوند چه اتفاقی افتاده و از این امر که خودشان به جای پلیس و قانون وارد عمل شده و مجرم را مجازات کنند جلوگیری شود. گمان می کنم همه می خواهند به خاطر کاری که انجام داده اند شناخته شوند. همه می خواهند مورد تقدیر قرار بگیرند، اما انجام دادن یک کار خوب یا مهم، آسان نیست. محکوم کردن کسانی که کار اشتباهی انجام داده اند، بسیار راحت تر از این است که خودت کار درستی انجام دهی، اما حتی پس از آن، شهامت زیادی می خواهد اولین کسی باشی که خودت را نشان بدهی و آن شخص را سرزنش کنی. اگر دیگر کسی به تو ملحق نشود چه؟ اگر کسی نایستد و گناهکار را محکوم کند چه می شود؟