کتاب آخرین انار دنیا

او بدون آن که غرق شود مانند آن که روی قایق نامرئی کوچکی نشسته باشد، روی آب می ماند، چهار زانو روی سیلاب می نشیند و با لبخند به دنیا نگاه می کند، سیلاب، ماشین، خرده ریز، صندلی و انسان های غرق شده را از این طرف و آن طرف محمد دل شیشه می غلتاند، و او به آن ها نگاه می کند، سیلاب پر می شود از اشیای عتیقه شهر، از لاستیک ماشین ها، مجموعه کتاب هایی که هرگز خوانده نشده اند، سینی و سفره های رنگین و حاضر و آماده از وسایل خانه، زن های مغروق با چادرهای سیاهشان و مردانی مرده که هنوز دستشان را روی پول هایشان گذاشته اند تا خیس نشود. آب محمد دل شیشه را همراه آن چیزها می برد.

از دنیا به خشم آمده بودم، از آسمان، از جهان، از هر کس دور و نزدیک که روی این سیاره در امور زندگی دخالت داشت. از هرکس که روی زمین خودش را نماینده ملکوت می دانست، هرکس که سریاس ها را به آن مصیبت ها دچار کرده بود. اما نمی دانستم خشم خودم را متوجه چه کسی کنم. سرم را زیر آب شیر دستشویی گرفتم. سعی کردم خودم را آرام کنم. دیدن آن همه زخم بر تن یک انسان هرکسی را وادار می کرد در بی گناهی خود تردید کند. دیدن آن سالن و راهرو ها و بخش هایی پر از انسان های زخمی، به اندازه ای دردناک بود که تمام موجودات جهان احساس گناه کنند.

احساس کردم آن چه نمی گذارد نجات پیدا کنم جستجوی من برای آزادی است… انسان در دو وضعیت نیازمند هیچ نگهبانی نیست، وقتی آزادی در بیرون از خودش بی معنا می شود و آن دم که در زندان احساس آزادی می کند.

«خدایا باید به کدام سو بروم؟… این سردرگمی و نابینایی من نشانه ی شلختگی این جهان نیست؟… نشانه ی آن نیست که این جهان هم ظلماتی مثل آن بیابان است؟»