چرم ساغری

تحریرهایی موجز از کتاب چرم ساغری

با همه خصوصیت ساده لوحانه، نظریه ای که بالزاک در این کتاب مطرح می کند، باید پذیرفت که چرم ساغری داستانی است که به طرز ستایش انگیزی به پایان می رسد و سخت جذاب است. این داستان در شمار شناخته ترین و پرخواننده ترین آثار بالزاک است . چرا که نویسنده در این اثر، مانند بیشتر آثار خود، می تواند واقعیت و خیال را به طرز ستایش انگیزی به هم بیامیزد و رغبت و کنجکاوی خواننده را تا پایان برانگیزد. این اثر، که نسبت به داستان «لوئی لامبر» روح و دلنشینی کمتری دارد و کمتر از« جستجوی مطلق» شگفت انگیز و دلهره انگیز است، با دو رمان پیشین یکی از آثار عمده «بررسی های فلسفی» است که بالزاک در آنها از واقع گرایی دور شده و غالبا با ناشیگری، ولی با برانگیختن شوق و علاقه خواننده، سعی کرده که موضوعات عقیدتی را که اساس اثر اوست روشن گرداند.

دکتر محمدتقی غیاثی. فرهنگ آثار. سروش.

چه چیزی باعث می شود بالزاک را با همه ی طول و تفصیل های آزارنده اش بپسندم؟
بالزاک می داند چطور باید داستان تعریف کند، و کمدی انسانی می نویسد. موشکافی انسان ها در کتاب های بالزاک و تقلّایش برای به دست دادن شناختی نزدیک به حقیقت (که نهایت آن ناشدنیست) برایم رشک انگیز است؛ من بی نهایت دوست دارم آدم ها را موشکافی کنم و خوب می دانم این کار تا چه حد ناشدنی و در عین حال نزدیک شدنیست.
چرم ساغری داستانی بورخسی است که بالزاک روایتش کرده و این روایت واقعا جالب است. شاید روزی بهتر توانستم با اصطلاحات نقد ادبی بالزاک را توضیح دهم امّا فعلا، ریشخند بالزاک بر جامعه و انسان آن چیزیست که کتاب هایش برای من جالب کرده. راستینیاک هم خانه ای باباگوریو وقتی در چرم ساغری با رافائل برخورد می کند، خوب می شود دید که جامعه ی آن روزگار فرانسه از او چه ساخته است. بحث های سرسام آور مجلس در مستی، حضور همیشگی فئودورا، و عشق به نظر من دروغین رافائل به پولین همه و همه ریشخند جامعه و انسانند.
من در جاهایی تنها چشمانم را از روی کلمات می گذراندم و از سر ملال کتاب را می بستم، امّا نهایتا به نبوغ دیوانه وار بالزاک معترفم. این نبوغ وقتی این کتاب های درخشان را در اختیار ما گذاشته (که شاید هر کتابش را یک بار بیشتر نخوانیم امّا مدام دلمان برای لذّت خواندنشان تنگ می شود) خب بگذار چندین و چند صفحه توصیف و تحلیل بی مزه کند.

goodreads

خلاصه های کوتاه از کتاب چرم ساغری

دوچیز که انسان به طور غریزی انجام می دهد، او را از پا در می آورد و سرچشمه زندگی اش را می خشکاند: خواستن و توانستن. ولی میان این دو حد نهایی اعمال بشری، دستور دیگری هم هست که دانایان آن را به کار می گیرند…می توان به طور خلاصه گفت: خواستن ما را می سوزاند، توانستن نابودمان می کند، ولی دانستن وجود ناتوان ما را در یک حالت آرامش پیوسته نگه می دارد.
ما هرگز برای بلهوسی های خود پول کم نداریم، فقط سر قیمت چیزهای مفید و لازم چانه می زنیم. برای یک دختر رقاص سکه های طلا می ریزیم، اما با کارگری که خانواده گرسنه اش به انتظار پرداخت یک صورت حساب است بحث می کنیم — هر قدر هم که ما برای لذات خودپسندی پول بدهیم، باز هرگز در نظر ما چندان گران نیست.
رافائل به راستینیاک: ترجیح می دهم در کشتی بنشینم و به برزیل بروم و با آن که از علم جبر چیزی نمی دانم آن را به سرخ پوستان آنجا درس بدهم، اما نام خانواده خود را به لجن نکشم.
راستینیاک به رافائل (در جایی دیگر): برویم به بوادوبولونی. کنتس تو را آن جا خواهیم دید و من هم آن بیوه قشنگ جوانی را به باید با آن ازدواج به تو نشان خواهم داد. زن دلفریبی است، از اهالی آزاس، کمی فربه که آثار کانت و شیلر و ژان پول و یک عده کتاب های اشک آور را می خواند و این عادت بد را هم دارد که همیشه عقیده من را می پرسد، و من باید وانمود کنم که این محصولات حساسیت زورکی آلمانی را می فهمم و مقدار زیادی شعر و سرود می دانم و حال آنکه پزشک مرا از همه این چیزها منع کرده است.