مردی که همه چیز همه چیز همه چیز داشت

مردی جوان، دارایی نیروی عجیب و خیره کننده ای است که هنگام خواب تمامی انواع فلزلات( از خرده های آهن تا اسباب نقره ای و طلایی)را به خود جذب می کند و برای آنکه از خطرات مدفون شدن در زیر خرواری از لوازم فلزی در امان باشد ناچار است که بر بستری از نمک سفید بخوابد( و این خود حقیقتی عبرت آموز است که انسانهای خاص بیش از توده یک شکل عامه مردم در رنج و عذاب هستند!!) به مرور زمان این توانایی منحصر به فرد سبب می شود که او را از شهر رم برانند، کافر و ملحد و خدمتگزار شیطان بنامندش و طردش کنند، مانند بسیاری از بزرگان ، فلاسفه و دانشمندانی که نیرو عظیم فکری و روحیات قوی و بی مانند شان،سبب طرد و حذف شدنشان را فراهم ساخت و بر رنج و دردی که به واسطه روح حساس و دید مکاشفه آور خود تحمل می کردند، افزود، بزرگانی چون عین القضات همدانی- ملاصدرا- گالیله- جوردانو برونو و… به همین جرم شمع آجین گشتند و یا سوزانده شدند، جرمی به نام متفاوت از مردم خود بودن، گناهی به نام جلوتر از زمان خود زیستن و بر اسرار طبیعت و ناخود آگاه جمعی چنگ انداختن. مردی که همه چیز همه چیز همه چیز داشت نیز از این قاعده مستثنا نیست،او هم مانند دیگر هم خرجیهایش از شهر خود رانده می شود، توسط کلیسا و پاپ اعظم ملحد نامیده می شود( چرا که در لحظه خواب بشقاب های مقدس کلیسا را به خود جذب کرده بود!) و در نهایت توسط یک صاحب طماع سیرکی عظیم به بردگی گرفته می شود تا طلا و جواهرات بینند گان برنامه های سیرک را با نیروی نفسش برباید.

داستان سورئالیستی مردی که همه چیز همه چیز همه چیز داشت، در سال 1973 منتشر گردید و آخرین کتاب میگل آنجل آستوریاس محسوب می گردد. سبک نوشته های آستوریاس خاص خود اوست. و اعتقادات آباء و اجدادی سرخپوستی، خرافه پرستی، سحر و جادو و طلسم از سویی و فقر تنگدستی مردم( که در خاطرات او از محیط زادگاهش گواتمالا تبلورمی یابد) ، زیبایی طبیعت و سرسبزی خاک از سویی دیگر زمینه های اثر قدرتمند و شاعرانه آستوریاس را تشکیل می دهند. به راستی سورئالیسم دری بود که بر دنیای ادبیات گشوده شد و آن را از چنگال رئالیسم سیاه نمای نویسندگان روشنفکر به در آورد .