لاتاری

«لاتاری» داستان کوتاهی نوشته‌ی شرلی جکسون است. برخی این داستان را تاثیرگذارترین و مهم‌ترین داستان این نویسنده می‌دانند. می‌توان گفت «لاتاری» کندوکاوی است در بطن جامعه‌ی انسانی که هنوز سنت‌ها و آداب ناکارآمد پیشین خود را حفظ کرده است و نه تنها آن را بد نمی‌داند، که مراسم‌های ویژه‌ای هم برای ارج گذاشتن بر آن تدارک می‌بیند. داستان از روزی آفتابی با هوای تمیز و پاک شروع می‌شود که نوید روزی معمولی را برای مردم دهکده می‌دهد. گفته می‌شود این دهکده دهکده‌ای خیالی در آمریکا است. راوی داستان با بی‌طرفی و گزارش‌گری صرف خواننده را به قلب دهکده می‌برد و مردمی را نشان می‌دهد که حلقه‌حلقه جمع شده اند و با همدیگر حرف می‌زنند و درباره‌ی مسئله‌ای تصمیم می‌گیرند. بچه‌هایی را نشان می‌دهد که سرخوشانه سنگ بر می‌دارند و با همدیگر بازی می‌کنند. خواننده اما کم‌کم متوجه می‌شود در این میان چیزی درست نیست و فاجعه‌ای قریب‌الوقوع در کمین نشسته است. «لاتاری» را برای روایتگری دقیق، موشکافانه و عینی‌اش ستوده‌ اند و پی‌رنگ داستان را هم پی‌رنگی ساده اما قدرتمند دانسته اند. واکنش‌ خوانندگان همواره با شگفتی نبوده است. «لاتاری» برای اولین بار در ۲۶ام ژوئن ۱۹۴۸ در مجله‌ی نیویورکر چاپ شد و بلافاصله با واکنش‌هایی روبه‌رو شد. بسیاری از مشترکان مجله اشتراک خود را لغو کردند و «لاتاری» را داستانی بی‌سروته دانستند. داستان به‌دلیل اشاره به برخی آیین‌های قدیمی حتی در برخی بخش‌های آفریقا هم ممنوع شد. بعدها اما نظر خوانندگان نسبت به داستان مساعدتر شد. نامه‌های بسیاری به دفتر تحریریه‌ی مجله سرازیر شدند که همگی درباره‌ی داستان و پایان آن کنجکاو بودند و سوال می‌پرسیدند. منتقدان صراحت، ریزبینی و نمادگرایی داستان را ستودند و جسارت نویسنده را در پرداختن به این موضوع تحسین کردند. بسیاری حتی معتقدند که شرلی جکسون پیش و پس از لاتاری نتوانست داستانی هم‌سطح و هم‌تراز با آن خلق کند و «لاتاری» یکه الماس درخشان کارهای او باقی ماند.