شب مبارزه

کلیسای شهر ما… آن ویلیت براون‌ها. همه‌شان مغرور و از خود راضی. آن‌همه مطمئن از خود. همان‌ها تراژدی‌ای رقم زدند به چه بزرگی. شبیه راهزن ها بودند. دزدکی آمدند… دزدکی و بی سروصدا در تاریکی می‌پلکیدند… آن موقع نمی‌دانستیم مشغول چه کاری اند اما می‌توانستیم حسش کنیم… همه چیزمان را بردند. روح و جانمان را از ما دزدیدند… تخته پاره‌ای سردر دکانشان آویزان کردند و اسم خودشان را گذاشتند ناجی روح انسان‌ها و حال آنکه کارشان نابود کردن بود… آنها عشق ما را، شادی مان را، احساسات و تراژدی‌هایمان را جایگزین کردند… همه چیز را گرفتند و به جایش بدی و احساس گناه را گذاشتند. اما ما کار دورویی آنها را با شوخ طبعی مان می‌سازیم. بزن قدش. هر چیزی را که برای پیدا کردن مسیرمان در این دنیا احتیاج داشتیم از ما گرفتند. همه‌ی چیزهای زیبا را… مثل دزدها پاورچین پاورچین آمدند… مدارا و تحملمان را بردند و به جایش نکوهش و سرزنش گذاشتند. تمناهایمان را با شرمساری جایگزین کردند. احساساتمان را با گناه، تصوراتمان را با مقررات، امیالمان را با از خود بیزاری، همدلی مان را با مقدس نمایی، تهدید و قساوت، کنجکاوی مان را با انزوا، آتش‌هایمان را با خاکستر، عشق، عشقمان را با ترس و لرز!

(برگرفته از متن ناشر)