ساجی

نویسنده ی کتاب درباره این کتاب نوشته است:
” اردیبهشت بود و با همکاران کتابخانه سیار کانون پرورش فکری رفته بودیم به روستای زیبای بهادر بیگ، که بعد از شهر بهار است و هر دو فاصله کمی با همدان دارند. هوا عطر بهشت داشت. خانه های سنتی و خشت و گلی، از آنهایی که پله های بلند دارند با در و پنجره های آبی، روبه رویمان خودنمایی می کرد. زیبایی روستا مسحور کننده بود. ایوان های کاهگلی، نرده های چوبی دست ساز، حیاطهای خاکی فراخ، درهای باز، و مردم مهربان که با گشاده رویی ما را به گرمای خانه هایشان دعوت می کردند، دست به دست هم داده بود تا شاعرانگی به سرم بزند. آن روزها، تازه کتاب گلستان یازدهم را تمام کرده بودم. احساس آدمی را داشتم که آردش را بیخته و الکش را آویخته.
اتفاقا در حیاط خانه ای بودیم که الکی آویخته شده بود به تیرک چوبی ایوان، می خواستم کنارش عکس بگیرم. تلفنم زنگ زد. خانم فرزانه مردی بود. زیر درخت کهنسال گردوی حیاط نشستم به گفت وگو. خانم مردی پیشنهاد جدیدی داشت. گفت: “خاطرات همسر شهید بهمن باقری رو گرفتیم. قبولش کن. کار جذابیه. خودم نخوندمش. اما همکارام تعریفش رو زیاد می کنن. میگن این خانوم خرمشهری حافظه خوبی داره. دهن گرم و پرخاطره ست. خانوم داوری بیست ساعت مصاحبه ازش گرفته، خاطراتش مکتوب شده”.
اسم خرمشهر را که شنیدم فکرم رفت پیش رویایم در این بارها اما گلستان یازدهم تازه تمام شده بود. قصد داشتم مدتی استراحت کنم. نق نق کردم و بهانه آوردم. گفت: “حالا می فرستمش همین طوری بخون. شاید خوشت اومد”
خداحافظی که کردیم به فکر فرو رفتم. در سال های جنگ نوجوان بودم. اعزام به جبهه پسرها و مردان فامیل و همسایه ها را به یاد داشتم؛ همچنین، شهادت بهترین جوان هایی که میشناختم. آزادی خرمشهر را فراموش نمی کنم. یادم هست چطور شادی و گریه مردم قاتی شده بود. جمعیت زیادی به خیابان ها آمده بودند و شیرینی و بستنی پخش می کردند. رقص برف پاکنها همه را به وجد می آورد. اینها جزء معدود خاطرات خوشم از جنگ است.”
ساجی، عنوان کتابی است که از سال‌های کودکی نسرین باقرزاده در خرمشهر شروع شده و تا زمان جنگ در این شهر ادامه پیدا می‌کند. چند روز نخست جنگ خانواده باقرزاده در خرمشهر بودند، اما به ناچار خرمشهر را ترک کرده و مانند دیگر زنان حاضر به شیراز روانه می‌شوند، ولی مردها در خرمشهر مانده و از این شهر حفاظت می‌کنند. در این دوران اتفاقات مختلفی می‌افتد که جذابیت‌های خاصی دارد. بانوان یا به خرمشهر و بوشهر یا در شهرهای دیگر پراکنده می‌شوند، اما راوی این خاطرات به خاطر اینکه در خرمشهر می‌ماند و کنار همسرش قرار دارد به شهرهای گوناگون مثل قم، ماهشهر و آبادان رفته و مدتی را در این شهرها زندگی می‌کند. وی روزها و شرایط سختی را می‌گذراند و سال‌های پایانی دوباره به خوزستان باز می‌گردد تا اینکه در ۲۹ فروردین ۱۳۶۷ سردار باقری به شهادت می‌رسد.