راز کلاه رومی

فصل نمایشی هزارونهصدوبیست وچند به صورتی ناهماهنگ شروع شد. یوجین اونیل نمایش جدیدی برای تضمین حمایت مالی اینتلیجنتسیا ننوشت و آن­ها که بویی از هنر اصیل نبرده بودند، لذت سهل و ساده تماشای فیلم را به تئاتر اصولی ترجیح دادند. دوشنبه شب ۲۴ سپتامبر که بارانی مه آلود فروغ برقی منطقه تئاتری براودی را تلطیف می کرد، مدیران و تهیه­کنندگان تئاتر از خیابان سی و هفتم تا میدان کلمبوس آن را با اندوه تماشا می کردند. چندین نمایش این­جا و آن جا روی صحنه بود و آگهی هایشان را پخش کرده بودند و از خدا و دفتر هواشناسی خواسته بودند که شاهد رنج و زحمتشان باشند. باران نافذ موجب شد جماعت تئاتر رو به رادیو و میزهای بازی پناه ببرند. برادوی برای اندک افرادی که جسارت پلکیدن در خیابان های خالی اش را داشتند، چشم­اندازی متروکه بیش نبود. اما پیاده­روی مقابل تئاتر رومی در خیابان چهل و هفتم غرب وایت وی شلوغ بود. جمعیتی شبیه اواسط فصل که هوا خوب بود منتظر خرید بلیت ایستاده بودند. عنوان نمایش تفنگ­بازی بود. مأمورین گیشه ها ماهرانه مواظب جمعیت پچ­پچه­کنی بودند که مقابل شیشه پنجره اجرای امشب صف کشیده بودند. دربان لاغرمردنی، که وقار لباس فرم و آرامش سن و سالش به او ابهت داده بود، به مشتری هایی که با کلاه های سیلندر و لباس های خزدار متکبرانه وارد سالن می شدند تعظیم می کرد، انگار ناسازگاری هوا هیچ ترسی به دل تهیه­کننده تفنگ­بازی نینداخته بود.