تاوان

تحریرهایی موجز از کتاب تاوان

Minato’s simple, clear voice highlights the stories’ psychological intensity, and themes of powerlessness evolving to strength, duty, and redemption create layers of interest that are perfect for book-group dissection.

صدای ساده و شفاف میناتو، بار روانشناسی داستان را برجسته می کند و زمینه های ناتوانی که به قدرت، وظیفه و رستگاری تکامل پیدا می کنند، لایه هایی از علاقمندی را ایجاد می کنند که برای گروه های تشریح کتاب عالی است.

Booklist

Minato spotlights the dysfunction that can fester beneath the tidy surface of Japanese society.

میناتو اختلالات عملکردی را که می توانند زیر پوشش تر و تمیز جامعه ی ژاپنی رخ دهند، برجسته سازی می کند.

Publishers Weekly

Minato keeps readers glued to their seats.

میناتو خوانندگان را به صندلی هایشان میخکوب می کند.

Library Journal

[A] suspenseful psychological melodrama…filled with strange entwinings of chance and effect, free will and manipulation, the mundane and the bizarre.

یک ملودرام روانشناختی پرتعلیق…که سرشار است از درهم آمیختگی غریب شانس و اثر، اراده و اعمال نفوذ و روزمرگی و اوهام.

Wall Street Journal

خلاصه های کوتاه از کتاب تاوان

سارا خانم آساکو! از اینکه محبت کردید و در مراسم ازدواج من که چندی پیش برگزار شد، شرکت کردید، صمیمانه تشکر می کنم. در تمام مدت مراسم، به اقوام و خویشانم که از آن شهرستان آمده بودند، با نگرانی نگاه می کردم که مبادا شما با دیدن آنان، آن زمان را به یاد آورید و رنجیده خاطر شوید، چراکه آن ها به هیچ وجه درکی ندارند و…

من چهار سال در خوابگاه دانشجویی زندگی کردم. وقتی به پدر و مادرم گفتم که می خواهم در دانشگاه توکیو ادامه ی تحصیل بدهم، هر دو به اتفاق مخالفت کردند اگر فریب آدم بدجنسی را بخورم و مجبورم کنند که تن فروشی کنم، چه؟ اگر معتاد شوم، چه؟ اگر به قتل برسم، چه؟

خانم آساکو، شما که در پایتخت بزرگ شده اید، شاید با خواندن این حرف ها خنده تان بگیرد و بگویید واقعا آن ها چه چیزی شنیده اند که چنین فکرهایی می کنند. من هم با این صحبت ها مخالفت کردم و حتی با کنایه نام برنامه ی تلویزیونی مورد علاقه ی آن ها را به میان آوردم و گفتم: «این صحبت ها به خاطر زیادی دیدن (بیست وچهار ساعت در پایتخت) است»، ولی در حقیقت، بارها چنین تصورات وحشتناکی به ذهن خودم هم راه یافته بودند، اما با وجود آنها، مصرانه تصمیم داشتم به توکیو بروم.

همه چیز عروسک دلربا بود، هم چهره ی عجیبش که معلوم نبود بچه ای است که قیافه ی جدی و بزرگسال دارد و یا بزرگسالی است که قیافه ی بچه گانه دارد و هم دست و پای باریکش که ناخودآگاه دلم می خواست دستم را دراز کرده و آن ها را لمس کنم. با خودم فکر کردم که چقدر خوب می شود اگر همیشه این عروسک را کنار خودم داشته باشم و با آن حرف بزنم و در همان لحظه ذهنم به سراغ صاحب عروسک هم رفت، ولی دختری که صاحب عروسک بود یک بچه ی فقیر شهرستانی بود که جز جای یک خال ریز هیچ وجه اشتراک دیگری با عروسک نداشت.